Ze zijn al een poosje getrouwd als ze beginnen aan een geloofavontuur. God heeft Abram geroepen om zijn woonplaats en familie te verlaten en op weg te gaan naar een onbekend land( dit kun je lezen in Genesis 12:1)
Zijn vrouw Sarai gaat mee, een moedige stap van die twee!
Hebben ze er veel over gepraat voordat het zover was?
Zou Sarai veel twijfels hebben gehad, veel moeite om haar vertrouwde omgeving en familie achter te laten?
Als halfzus van Abram hoorde Sarai sinds haar geboorte bij de familieclan.
Het moet nogal wat geweest zijn om dan na al die jaren je koffers te pakken, alles los te laten, alles achter te laten.
Ze moet al dik de 60 gepasseerd zijn, een leeftijd waarop wij in onze cultuur toe zijn aan een rustiger leven. Maar Sarai begint dan nog maar net aan het avontuur van haar leven.
En, ze weet niet eens waar ze heen zullen gaan!
Ongelooflijk, wat een moed!
Wat wist Sarai zelf van God?
Dat wordt ons niet verteld. Petrus meldt dat Sarai hoorde bij' de heilige vrouwen, die hoopten op God en onderdanig waren aan hun mannen' (lees 1 Petr 3:5).
In de Hebreeënbrief staat ze vermeld op de lijst van geloofsgetuigen.
'Ze achtte God betrouwbaar', staat er( Hebr 11:11). Op die lijst heet ze niet langer Sarai maar Sara, wat toch wel aangeeft dat er al heel wat gebeurt is in haar leven. Ze is veranderd. Ze is gegroeid in haar geloof en ,met vallen en opstaan, een krachtige vrouw van God geworden.
Wat een voorbeeld =)
Sarai zal zeker en vast wel haar momenten van twijfel gekend hebben, zou God trouw zijn? Vooral toen bleek dat ze onvruchtbaar was moet ze echt gestreden hebben.
Maar liefst 25jaar duurde het voordat God Zijn belofte vervulde en Hij hun een zoon schonk.
In die tijd hebben ze geprobeerd God een handje te helpen en het zelf maar te regelen, met alle gekende gevolgen van dien!
Niets menselijks is deze vrienden van God vreemd.
Ze hebben niet altijd even wijs gereageerd, hebben elkaar niet altijd begrepen, hebben zeer zeker spanningen in hun huwelijk gekend.
Ook mensen die elkaar liefhebben, kunnen elkaar diep kwetsen en beschamen.
En over dat laatste kan Sarai ook wel het een en ander vertellen.
Niet lang nadat ze zo moedig op weg zijn gegaan naar een onbekend land en een onbekende toekomst, staan ze voor een onverwacht obstakel: hongersnood!
Wat doe je in zo'n situatie van tegenslag?Blijf je waar je bent, en hoop je er, met Gods hulp het beste van? Of ga je actief op zoek naar een uitweg?
Abram en Sarai besluiten naar Egypte te gaan waar de oogsten niet mislukt zijn. Maar, al lijkt dat een voor de hand liggend besluit, het leidt bijna onmiddellijk tot problemen. Sarai, is ondanks haar leeftijd nog steeds een knappe vrouw en daardoor loopt ze het risico door de farao in zijn harem geronseld te worden. Dat zint Abram geen beetje. Alleen, het ergste is dat het hem daarbij niet om het risico gaat dat Sarai loopt, maar om z'n eigen vel!
'Lieve Sarai, zeg dat je mijn zuster bent, dan zullen ze mijn leven sparen.' Hij heeft de moed om deze leugen om (zijn!) bestwil van haar te vragen als liefdedienst aan hem( lees het zelf maar es in Genesis 12:13 en 20:13)!
Hoe moet Sarai zich gevoeld hebben, ben je nota bene met een man van God getrouwd en laat hij je, als het hem het beter uitkomt, vallen als een baksteen.
"Mannen" zegt Petrus,"leef verstandig met uw vrouwen, als met brozer vaatwerk, en bewijs haar eer"(1 Petr 3:7).
Helaas, Abram is zijn verantwoordelijkheid tegenover Sarai blijkbaar even vergeten =(
Hoe beschamend ook, het is toch ook herkenbaar: hoe vaak kom je niet in de eerste plaats voor jezelf op? oeps!
Amper zijn ze de grens over en wat Abram vreesde gebeurt ook: Sarai verhuist naar de Farao's paleis. En terwijl ze hoogstwaarschijnlijk vertwijfeld zit te bidden dat de Farao haar niet zal ontbieden naar zijn slaapkamer, komt Abram armen en handen tekort om alle geschenken( de bruidsschat van zijn eigen vrouw) in ontvangst te nemen!
Wat een vreselijke situatie!Allemaal ontstaan uit angst en leugen.
Want, al was Sarai zijn halfzuster, ze was in de eerste plaats wel zijn vrouw.
Had God niet beloofd voor Abram uit te gaan? Zou Hij niet bij machte geweest zijn hen beiden te beschermen?
Wat moet Abram zich geschaamd hebben als de Farao hem verwijt" waarom heb je me niet verteld dat ze je vrouw is?"
Deze daad van Abram en Sarai is een treurig anti-getuigenis, het wijst op zeer weinig vertrouwen op God.
Sarai heeft zonet een van de pijnlijkste lessen in haar leven geleerd.
Dat, zelfs de mensen die je heel a staan, je ongelofelijk kunnen beschamen.
Natuurlijk mag je veel van elkaar verwachten en op elkaar rekenen, maar mensen blijven mensen, feilbaar en ook in de beste relatie zal teleurstelling niet uitblijven.
Misschien heeft ze dat nooit zo diep beseft als tijdens die benarde momenten in het vrouwenverblijf van de Farao's harem.
Verstoken van familie en vrienden heeft ze daar tot in de toppen van haar tenen gevoeld wat het betekend om volledig en totaal van God afhankelijk te zijn.
En Hij heeft haar vertrouwen niet beschaamd!
De kostbaarste les in deze geschiedenis is die van Gods trouw.
Hij zoekt Zijn kinderen op in het verre Egyte, neen ze zijn niet aan Zijn aandacht of barmhartigheid ontsnapt, maar Hij grijpt in!
Hij brengt hen terug op Zijn weg.
Zo is God, Hij ontfermt Zich over wie het spoor is bijster geraakt!
En als Abram en Sarai uit Egyte vertrekken zijn ze rijker dan eerst.
Niet alleen vanwege de bruidsschat, die ze mogen houden, maar van hun ervaring van Gods trouw.
Ze zijn, zeker weten, een stuk wijzer geworden en gegroeid in hun geloof.
Ook al zullen ze in hun verdere leven nog wel steken laten vallen, ze zijn op weg met God.
Nee belangrijker nog God is op weg met hem.
Zo is Hij ook in ons leven betrokken,
ook al zijn wij Hem ontrouw, Hij is trouw, want zichzelf verloochenen kan Hij niet!(2 tim 2:13)
2 opmerkingen:
Wat kan ik zeggen? Tis waar, tis waar.
Hehe.
Gods zegen hé, en tot zondag!
Magali
het is een mooie insteek om het ook eens van de kant van Sara te zien. Daar kunnen mannen ook wel wat van leren hé!
Doe zo voort, ik wist niet dat je het zo goed deed.
Een reactie posten