over leven uit geloof!

Menselijkerwijs gesproken is haar tijd voorbij. Sarai zou de stammoeder worden van een volk, waar mee God een verbond zou sluiten. Maar Sarai wordt ouder en ouder zonder moeder te worden.
En dan toch blijven hopen dat God Zijn Woord houdt?

"Sarai nu was onvruchtbaar; zij had geen kinderen." Deze mededeling, die de spanning en tragiek van Saraï's leven tekent, is het eerste wat we over haar horen( gen.11:30).
In onze dichtbevolkte in-vitro cultuur is het haast niet in te beelden hoe dramatisch het in die tijd moet geweest zijn als echtpaar om kinderloos te zijn.
Geen nakomelingen hebben stond gelijk aan: geen toekomst hebben.
Dat Saraï onvruchtbaar was had eerder een bizar tintje want God had hun bij herhaling beloofd en hun zelfs een zoon beloofd en hun zelfs een heel land voor hun nageslacht toegezegd:" Talrijk als het zand aan de oever van de zee en de sterren aan de hemel".
Maar na al die jaren had Saraï nog steeds geen kind, wat moet je als gewone sterveling met zo'n tegenstrijdigheid?
Toch, als Paulus in een brief aan de Romeinen uitlegt wat het juist betekend om gerechtvaardigd te worden door het geloof, illustreert hij dat aan de hand van de geschiedenis van Abram en Saraï.

Een kind? Het moet hen als muziek in de oren geklonken hebben: een kind, waar zo naar verlangt werd. Hun nageslacht!
Die belofte hadden ze niet zomaar van de eerste de beste gekregen, maar werd gedaan door de Allerhoogste, God zelf!
Saraï zag aan Abram enthousiasme dat het niet zomaar een belofte was.
Zij leefden dus met Gods belofte, hoe gaat dat dan precies?
Moesten ze alvast beginnen plannen zoals wij druk in de weer gaan als we een baby verwachten, kamertje, kleertjes, speelgoed en niet te vergeten een naam.
Toen ze die belofte kregen zullen ze wel gedacht hebben binnen het jaar ouders te worden. Maar zo ging het dus helemaal niet. Dat voorlopig bestaat uit vele lange jaren verlangen en hopen op.
Paulus schrijft dat Abrahams lichaam was' verstorven' hij was ook al bijna 100jaar e, Saraï moederschoot was gestorven, zij was haar menopauze al lang gepasseerd.
Zeker, haar biologische klok had getikt en getikt en nu was haar tijd voorbij.....definitief/
De feiten zijn helder als je ze zo leest, de realiteit is bikkelhard!
Wat moet je met een belofte die de draak steekt met de nuchtere werkelijkheid.

Wij mensen zijn natuurlijk enorm vindingrijk en hebben zo ons eigen manieren, wij willen graag actie en iets doen, niet passief wachten. Nee, schouders eronder en hup met de geit!

" Here God, ik heb wel een idee, zou het zo ook kunnen? Abraham doet God een voorstel: " mijn knecht Eliëzer zou mijn erfgenaam kunnen zijn...nu het kennelijk niets meer wordt met een eigen kind...( lees genesis 15 maar).
"Nee," zegt de Here God, " een lijfelijke zoon zal je erfgenaam zijn."
En God leidt Abraham naar buiten en wijst hem op de sterren. "Tel de sterren indien gij ze kunt tellen.Zo zal u nageslacht zijn".
Vervolgens komt Saraï met een plan op de proppen( lees genesis 16).
Een draagmoeder, heel begrijpelijk dat dit voor haar dé oplossing zou zijn.
Draagmoederschap was in die tijd dé oplossing, hormonenpreparaten, proefbuisbaby's ...kenden ze niet.
Zo gezegd zo gedaan, uiteraard ontstonden er daardor grote problemen, maar Abraham krijgt een zoon op 86jarige leeftijd!Dus toch die belofte? of toch niet?
Als Abraham 99jaar oud is verschijnt de Here opnieuw aan hemen vernieuwt de belofte, veranderd hun naam en zegt heel expliciet dat hij en Sara een kind zullen krijgen.
Abraham moet erom lachen: Ja, zo zal het gebeuren, opdat heel duidelijk wordt dat dit kind gegeven is, een geschenk, geen mensenwerk. God stelde de retorische vraag:' Zou voor de Here iets te wonderlijk zijn?" De Here bezocht Sara, zoals Hij gezegd had eb de Here deed aan Sara zoals Hij gesproken had en ze werd zwanger.( lees Genesis 21:1-3).
Eén ding weet ik nu zeker, Gods kijk op tijd is toch compleet anders dan onze kijk.
Wij zijn ongeduldig, hebben niet" alle tijd van de wereld", maar God die is de Heer van de tijd en de wereld.
En bovenal leer ik hier dat Hij enorm betrouwbaar is, aan Zijn beloften hoef je niet te twijfelen. Fantastische les.
In de Romeinen brief staat dat" Abraham tegen hoop op hoop geloofde dat hij een vader van vele volken zou worden volgens hetgeen hem gezegd was. En hij heeft opgemerkt dat..( de rauwe werkelijkheid), maar aan de belofte Gods heeft hij niet getwijfeld door ongeloof...nee hij werd versterkt in zijn geloof en gaf God eer in de volle zekerheid, dat Hij bij machte was hetgeen Hij beloofd had ook te volbrengen." lees zelf maar in Romeinen 4:18-23.
Deze geschiedenis geeft ons een realistisch beeld : Abraham en Sara hadden ook hun zwakke momenten, en toch ...ze hielden ondanks alles wat op het tegendeel wees, vast aan Gods Woord en Zijn beloften.
God doet wat Hij beloofd, hoe dan ook!
" Mijn rechtvaardige zal uit geloof leven' staat er in Heb 10:38a, zo is het Gods bedoeling voor ons.
Uit geloof leven geldt in de éérste plaats voor de zekerheid dat ieder die zijn vertrouwen op Jezus Christus steld zich een kind van God mag weten, met een zekere toekomst in deze onzekere wereld!Rom 10:11.
Ik ben gered uit geloof, niet door mijn eigen verdiensten, niet uit werken het is Gods geschenk aan mij!
Geloof steunt niet op een gevoel of op veelbelovende omstandigheden, nee, het steunt op Hem die het beloofd heeft.
Hij doet wat Hij zegt, want zichzelf verloochenen kan Hij niet!
Dat is mijn hoop, mijn levenskracht!
Welke belofte van God zijn de grond onder jouw bestaan?

Als angst je naar de keel vliegt

Het was duidelijk: God zelf had hen geleid toch waren ze in grote moeilijkheden geraakt.
De toekomst leek een groot zwart gat, menselijk gezien was er geen uitweg mogelijk!
En God dan…?
De angst zal Sarai naar de keel gegrepen hebben, ze wist wat er op het spel stond, Abram had haar er op voorbereid en haar een belofte laten doen.
Ze had geen andere keus, het was bittere noodzaak , hongersnood had hen naar Egypte gedreven, met alle gevolgen van dien. Het grootste gevaar op dit moment was hoe gek het ook klinkt haarzelf.
Hoe kon zij zichzelf beschermen, ze was buitengewoon mooi, een ‘beauty’ ze had misschien wel het figuur van een mannequin. Prachtige grote ogen…
Voordat ze Egypte introkken had Abram haar bij zich geroepen en wat hij toen gezegd had bleef maar door haar hoofd spelen ‘…zie toch, ik weet, dat gij een vrouw zijt schoon van uiterlijk. Wanneer de Egyptenaren u zien, zullen ze zeggen: Dit is zijn vrouw; en zij zullen mij doden, en u in leven laten. Zeg toch dat gij mijn zuster zijt,( eigenlijk een halve waarheid, hele leugen want zij was zijn halfzuster) opdat het mij om uwentwil wel ga, en ik om uwentwil in leven moge blijven.’
Nee het bleef niet bij Sarai bange voorgevoelens en angsten: Sarai werd naar het huis van de Farao gehaald, Abram was zijn vrouw kwijt en zij haar man.
Wat een vertwijfeling, waar was God? Hoe kon ze dit ooit nog overleven?
In de bijbel lezen we de geschiedenis van Abram en Sarai: de Here spreekt tot Abram. God roept Abram om uit zijn vertrouwde omgeving te trekken naar een land ‘ dat Ik u zal wijzen’.
Onbekende bestemming, pak je boeltje maar en ga!
Maar de Here geeft hen er een belofte bij:’ Ik zal je zegenen, en uw naam groot maken en gij zult tot een zegen zijn. Ik zal zegenen wie u zegenen en wie u vervloekt zal Ik vervloeken, en met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden' (lees genesis 12:1-3).
Ze gaat, kilometers door de woestijn, later gaan ze zuidwaarts richting ‘het land dat Ik zal wijzen’.
Ik vraag me af wat ze gegeten hebben? Hoe ze zich voelde om zomaar haar man te volgen en het leven als nomade leuk te vinden? Tent zetten, opbreken, weer vertrekken ik kan het me niet inbeelden zo te leven.
Zou ze zoveel liefde voor Abram gevoeld hebben dat ze dit deed voor hem?
Zou ze ondertussen ook zijn geloof in God aangenomen hebben als haar geloof en kracht?
Haar man is wat wij noemen een geloofsheld, Fantastisch, toch?
Zouden wij (vrouwen) niet allemaal zo’n man of vriendin willen, een mens met een groot geloof waar je met je wankelmoedigheid veilig tegenaan kunt leunen.
Eerlijk gezegd is dit voor mij geen vreemde gedachte.
Maar de geloofsheld blijkt als het er op aan komt een held op sokken te zijn.
Zijn eigen leven gaat hem boven het welzijn van zijn vrouw. En hij had nog wel zo’n prachtige woorden uit Gods mond gehoord…
Als ik bedenk hoe Sarai zich moet gevoeld hebben, mens, zou ze doodangsten hebben uitgestaan.
Slapeloze nachten en bang om hetgeen haar boven het hoofd hing….of juist niet?
Maar verrassend genoeg verwijst Petrus eeuwen later naar haar als hij (ons) vrouwen oproept om niet alleen met uiterlijkheden bezig te zijn, maar zich vooral te sieren met een innerlijke houding’ die kostbaar is in het oog van God’ ( lees 1 Petrus 3:3-7)
Kostbaar in Gods oog is volgens Petrus als je ‘ op Hem hoopt, goed doet en geen je geen schrik laat aanjagen.’
Zou dit Sarai geheim zijn?
Abram ‘helpt’ God een handje en wat doet Sarai? Weigert ze? Raakt ze in paniek? Is ze zowat verlamd van angst?
NEE, ze hoopt op God! Wat moet ik me daar bij voorstellen?
Is het dan eerder " haar kop in het zand steken" of weg vluchten voor haar naderend onheil, zingt ze ‘blij blij m’n hart al is altijd blij?
De feiten liegen er niet om, ze zit klem, aan alle kanten.
En toch, ze hoopt op GOD!
Misschien bleef ze continue hardop denken aan de belofte van God. Juist dat blijkt ook in mijn leven een grote kracht te zijn, Gods Woord blijven herinneren en geloven, ook voor mijn leven, een paar duizend jaar later.
‘Alleen de God van Abram kan me redden, de God van Abram leeft, Hij alleen is Heer ook voor haar.
Lees maar verder Genesis 12 en dan zie je hoe God op treedt!
Vaak dacht ik vroeger dat mij nooit vreselijke dingen konden overkomen, ik was immers kind van God?
Als ik zou bidden zou God mij beschermen, maar hoe meer ik in de Bijbel lees, hoe meer ik besef dat Gods kinderen ook te maken krijgen met de broosheid van het leven.
Maar in zorgen, in moeilijke omstandigheden, zelfs net als Sarai in een harem….mogen we weten dat IK BEN bij ons is.
Ik las een keer dat er 365 keer in de Bijbel staat ‘Vrees niet’. K’Zou haast zeggen voor elke dag dus zeker één keer. God heeft ons in de bijbel op veel plaatsen de verzekering dat Hij bij ons is.
Jezus bevestigd dat op het einde van Zijn leven( Mat 28:20) en voegt er nog iets prachtig aan toe: ‘ En zie, Ik ben met u al de dagen, tot aan de voleinding der wereld’.
Al de dagen van mijn leven, al de dagen van jouw leven, Hij is bij ieder van ons.
Is dat geen prachtige belofte?
Vandaag leerde God mij, doe als Sarai, hoop op MIJ want IK BEN altijd bij je.

Als mensen ons teleurstellen

Ze zijn al een poosje getrouwd als ze beginnen aan een geloofavontuur. God heeft Abram geroepen om zijn woonplaats en familie te verlaten en op weg te gaan naar een onbekend land( dit kun je lezen in Genesis 12:1)
Zijn vrouw Sarai gaat mee, een moedige stap van die twee!
Hebben ze er veel over gepraat voordat het zover was?
Zou Sarai veel twijfels hebben gehad, veel moeite om haar vertrouwde omgeving en familie achter te laten?
Als halfzus van Abram hoorde Sarai sinds haar geboorte bij de familieclan.
Het moet nogal wat geweest zijn om dan na al die jaren je koffers te pakken, alles los te laten, alles achter te laten.
Ze moet al dik de 60 gepasseerd zijn, een leeftijd waarop wij in onze cultuur toe zijn aan een rustiger leven. Maar Sarai begint dan nog maar net aan het avontuur van haar leven.
En, ze weet niet eens waar ze heen zullen gaan!

Ongelooflijk, wat een moed!

Wat wist Sarai zelf van God?
Dat wordt ons niet verteld. Petrus meldt dat Sarai hoorde bij' de heilige vrouwen, die hoopten op God en onderdanig waren aan hun mannen' (lees 1 Petr 3:5).
In de Hebreeënbrief staat ze vermeld op de lijst van geloofsgetuigen.
'Ze achtte God betrouwbaar', staat er( Hebr 11:11). Op die lijst heet ze niet langer Sarai maar Sara, wat toch wel aangeeft dat er al heel wat gebeurt is in haar leven. Ze is veranderd. Ze is gegroeid in haar geloof en ,met vallen en opstaan, een krachtige vrouw van God geworden.
Wat een voorbeeld =)
Sarai zal zeker en vast wel haar momenten van twijfel gekend hebben, zou God trouw zijn? Vooral toen bleek dat ze onvruchtbaar was moet ze echt gestreden hebben.
Maar liefst 25jaar duurde het voordat God Zijn belofte vervulde en Hij hun een zoon schonk.
In die tijd hebben ze geprobeerd God een handje te helpen en het zelf maar te regelen, met alle gekende gevolgen van dien!
Niets menselijks is deze vrienden van God vreemd.
Ze hebben niet altijd even wijs gereageerd, hebben elkaar niet altijd begrepen, hebben zeer zeker spanningen in hun huwelijk gekend.
Ook mensen die elkaar liefhebben, kunnen elkaar diep kwetsen en beschamen.
En over dat laatste kan Sarai ook wel het een en ander vertellen.
Niet lang nadat ze zo moedig op weg zijn gegaan naar een onbekend land en een onbekende toekomst, staan ze voor een onverwacht obstakel: hongersnood!
Wat doe je in zo'n situatie van tegenslag?Blijf je waar je bent, en hoop je er, met Gods hulp het beste van? Of ga je actief op zoek naar een uitweg?
Abram en Sarai besluiten naar Egypte te gaan waar de oogsten niet mislukt zijn. Maar, al lijkt dat een voor de hand liggend besluit, het leidt bijna onmiddellijk tot problemen. Sarai, is ondanks haar leeftijd nog steeds een knappe vrouw en daardoor loopt ze het risico door de farao in zijn harem geronseld te worden. Dat zint Abram geen beetje. Alleen, het ergste is dat het hem daarbij niet om het risico gaat dat Sarai loopt, maar om z'n eigen vel!
'Lieve Sarai, zeg dat je mijn zuster bent, dan zullen ze mijn leven sparen.' Hij heeft de moed om deze leugen om (zijn!) bestwil van haar te vragen als liefdedienst aan hem( lees het zelf maar es in Genesis 12:13 en 20:13)!
Hoe moet Sarai zich gevoeld hebben, ben je nota bene met een man van God getrouwd en laat hij je, als het hem het beter uitkomt, vallen als een baksteen.
"Mannen" zegt Petrus,"leef verstandig met uw vrouwen, als met brozer vaatwerk, en bewijs haar eer"(1 Petr 3:7).
Helaas, Abram is zijn verantwoordelijkheid tegenover Sarai blijkbaar even vergeten =(
Hoe beschamend ook, het is toch ook herkenbaar: hoe vaak kom je niet in de eerste plaats voor jezelf op? oeps!

Amper zijn ze de grens over en wat Abram vreesde gebeurt ook: Sarai verhuist naar de Farao's paleis. En terwijl ze hoogstwaarschijnlijk vertwijfeld zit te bidden dat de Farao haar niet zal ontbieden naar zijn slaapkamer, komt Abram armen en handen tekort om alle geschenken( de bruidsschat van zijn eigen vrouw) in ontvangst te nemen!
Wat een vreselijke situatie!Allemaal ontstaan uit angst en leugen.
Want, al was Sarai zijn halfzuster, ze was in de eerste plaats wel zijn vrouw.
Had God niet beloofd voor Abram uit te gaan? Zou Hij niet bij machte geweest zijn hen beiden te beschermen?
Wat moet Abram zich geschaamd hebben als de Farao hem verwijt" waarom heb je me niet verteld dat ze je vrouw is?"
Deze daad van Abram en Sarai is een treurig anti-getuigenis, het wijst op zeer weinig vertrouwen op God.
Sarai heeft zonet een van de pijnlijkste lessen in haar leven geleerd.
Dat, zelfs de mensen die je heel a staan, je ongelofelijk kunnen beschamen.

Natuurlijk mag je veel van elkaar verwachten en op elkaar rekenen, maar mensen blijven mensen, feilbaar en ook in de beste relatie zal teleurstelling niet uitblijven.
Misschien heeft ze dat nooit zo diep beseft als tijdens die benarde momenten in het vrouwenverblijf van de Farao's harem.
Verstoken van familie en vrienden heeft ze daar tot in de toppen van haar tenen gevoeld wat het betekend om volledig en totaal van God afhankelijk te zijn.
En Hij heeft haar vertrouwen niet beschaamd!
De kostbaarste les in deze geschiedenis is die van Gods trouw.
Hij zoekt Zijn kinderen op in het verre Egyte, neen ze zijn niet aan Zijn aandacht of barmhartigheid ontsnapt, maar Hij grijpt in!
Hij brengt hen terug op Zijn weg.
Zo is God, Hij ontfermt Zich over wie het spoor is bijster geraakt!
En als Abram en Sarai uit Egyte vertrekken zijn ze rijker dan eerst.
Niet alleen vanwege de bruidsschat, die ze mogen houden, maar van hun ervaring van Gods trouw.
Ze zijn, zeker weten, een stuk wijzer geworden en gegroeid in hun geloof.
Ook al zullen ze in hun verdere leven nog wel steken laten vallen, ze zijn op weg met God.
Nee belangrijker nog God is op weg met hem.
Zo is Hij ook in ons leven betrokken,
ook al zijn wij Hem ontrouw, Hij is trouw, want zichzelf verloochenen kan Hij niet!(2 tim 2:13)

God van trouw,

U verandert nooit,

Eeuwige, U mijn vredevorst.

Aller Heer, ik vertrouw op U.

Heer, ik roep tot U,

opnieuw en opnieuw.

U bent mij Rots wanneer ik wankel,

U richt mij op wanneer ik val.

Dwars door de storm bent U Heer, het anker;

ik stel mij hoop alleen op U.

abigail

Tot Zijn doel komen

Ik ben nogal snel onder de indruk van alle dingen in de wereld rondom mij en tot mijn spijt moet ik belijden me elke dag opnieuw weer schuldig te maken aan de dingen die God zo graag anders wil in mijn leven. Ik zie heel vaak al mijn tekortkomingen de revue passeren en al snel zijn mijn goede voornemens veranderd in een neerwaard se spiraal (lees zelfbeklag). Alhoewel ik weet dat het een enorm voorrecht is Christus te mogen kennen en dienen ben ik vaak in gedachten helemaal niet bezig met het leven in Zijn Heerlijkheid.

"Wij verkondigen niet onszelf, wij verkondigen dat Jezus Christus de Heer is en dat wij omwille van Hem uw dienaren zijn."2 Kor 4:5

Wanneer God me jaren geleden redde van mijn tijdelijke aardse bestaan is Hij met een nog veel groter werk in mij begonnen.

Toen Hij jaren geleden vroeg om de kleine dingen in mijn leven te veranderen ging dit haast vanzelf. Maar als Hij me nu het grotere werk voorhoudt betrap ik mezelf erop bang te worden. Er zijn momenten dat ik mezelf compleet voor de gek houdt of zelf verlamd word door het besef van wat er moet veranderd worden.

God vraagt mij om elke keer weer opnieuw te vergeven zoals Hij mij vergeeft en nog zal vergeven, om alles bij Hem neer te leggen. Waarom God? Ik begrijp Zijn doel niet?

Ik word bang en begin te onderhandelen. Ik hoor Hem duidelijk, versta de opdracht heel goed. Maar wat doe ik ermee?

We weten zo vaak wat Hij verlangt van ons maar we zijn Zijn manier van werken in ons leven niet gewoon en worden bang omdat we Zijn onderliggende gedachten er niet van kunnen vatten. We lopen weg.

We vragen Jezus ons te vergeven en dan proberen we alsnog ons zin te krijgen door onze wil aan Hem uit te leggen, maar daar trapt God niet in.

Het is Zijn wil geschiedde, niet mijn wil.

Wij bidden, wij zeggen oké God ik zal gehoorzaam zijn maar vele malen gaan wij weer op onze bek en komen we in dezelfde neerwaard se spiraal terecht van het niet gehoorzaam zijn, opnieuw vragen we God om vergeving.

We spelen spelletjes met de Almachtige, we hopen stiekem dat Hij het te druk heeft met ergere ongehoorzame kinderen dan wijzelf. Dat Hij moe is van hen en ons geeft wat we vragen.Dat Hij ons leidt naar rustige plaatsen en vrede vinden.

Op deze plek van vrede toont God ons opnieuw de plaatsen van ons hart die veranderd moeten worden en wat doen we?

We zien ze in en brengen ze één voor één bij Hem, met de nodige strubbelingen, maar ons innerlijke wordt blootgelegd in Zijn Licht en we beseffen plots dat Hij alleen bij macht is ons te veranderen.

We moeten er naar staan de zonden zo te gaan haten als God ze haat. De zonde haten als zonde en niet alleen maar omdat we er zelf last van hebben en we er door verslagen worden, maar omdat ze God mishagen!

Toen we onze zonden inzagen dachten we dat we konden veranderen, we waren vol van onze zonden en vastberaden niet meer te vervallen tot... we stelden ons vertrouwen in eigen kracht en inzicht.

"Vertrouw op de Heer met heel je hart, steun niet op eigen inzicht" staat er in spreuken 3:5 maar hoevaak is dat hele hart niet een stukje en houden we angstig de andere helft voor ons?

Pas als we bereid zijn ons hele hart aan Hem toe te vertrouwen kan Hij ons de kracht geven om niet meer te zondigen.

De eigen kracht is zo'n sterke vesting in ons Zijn dat we ze vaak onderschatten, te weinig zijn we ons bewust van welk verdriet we God daarmee aandoen.

Pas in onze zwakte, als we ons volledig overgeven aan Hem kan Hij in ons veranderen naar Zijn wil.

Als God aan ons begint te kneden op de gebieden die nog on beoefend en niet onder de knie zijn beginnen we ons enorm uit balans te voelen.

We trachten ertegen te vechten en worden boos, we krijgen een enorme strijd met onszelf,waarom dit?waarom dat? meestal zien onze broers en zussen, familie, vrienden, kennissen, onze strijd en hoe we reageren op God wanneer Hij ons iets vraagt of wanneer Hij ons vraagt op Hem te vertrouwen.

Hoe vaak ben ik in mijn leven al een slecht voorbeeld geweest.

We weten maar al te goed wat God in ons wil bewerken maar we verzetten ons tegen Zijn wil. We hebben andere plannen of ideeën.

"Door Jezus word duidelijk dat u uw vroegere levenswandel moet opgeven en de oude mens , die te gronde gaat aan bedrieglijke begeerten, moet afleggen, dat uw geest en uw denken voortdurend vernieuwd moeten worden en dat u de nieuwe mens moet aantrekken, die naar Gods wil geschapen is in waarachtige rechtvaardigheid en heiligheid." ef4:22-24

Ook al weten we dat Hij alleen bij machte is om veel meer te doen in ons dan we ooit kunnen bevatten, toch deinzen we terug.

We kijken naar onze problemen in plaats van naar Zijn Grootheid.

We verliezen ons zicht op Zijn plan met ons.

We zitten midden in een crisis en worden geestelijk ontmoedigd.

Als we ontwaken zijn we moe van onze nachtelijke strijd tegen Gods Wil over ons leven.

We strijden in ons diepste zijn tegen onze Maker omdat we bang zijn onszelf te verliezen.

Volledige overgave aan Hem lijkt niet haalbaar, en toch, roept Hij ons op dat te doen! 1 Petrus 1:13-16

Wat zal er gebeuren als ik wel volledig op Hem vertrouw?

Zou mijn relatie met Hem dieper worden door deze strijd?

Wil ik de ware kracht van het Kruis leren kennen om zo het hart van God beter te kennen, Zijn plan voor mij?

Ik denk van wel,

Hij laat wel elke keer opnieuw de keuze aan mij.

Mijn problemen worden mijn keuzes, wil ik wel groeien en dichter komen bij God, of maakt het me bang?

Ben ik bereid van mijn eigen hoogmoedige troon af te stappen en volledig over te geven aan Hem, de Bron van alle leven.

Is mijn motivatie om te leven te worden wat Hij wil dat ik ben.

In Handelingen 17:24-34 las ik hetvolgende,God laat zich niet bedienen door mensenhanden alsof er nog iets is dat Hij nodig heeft, Hij die zelf aan iedereen leven schenkt, in Hem vinden wij onze vervulling komen wij tot ons doel, want in Hem leven wij,bewegen wij en zijn wij.

Beste lezer, ik wil je graag bemoedigen niet op te geven, maar in alle nederheid elke keer opnieuw Zijn wil te zoeken.

Dit opnieuw te beseffen laat mij inzien hoe groot Zijn Genade voor mij is en hoe klein ik ben.

Hemelse Vader,

zonder het offer van Uw Zoon Jezus Christus zou ik nooit

de vrouw kunnen worden die U voor ogen heeft.

Leer mij,

toets mij,

ik geef U mijn hart omdat ik weet dat het zo vaak ongegronde dingen leert.

Neem mij en kneed mij,

niet tot eigen eer

maar tot Eer en Glorie van Uw Heilige Naam!

Great is Your mercy

All praises to the ONE

From whom it all began

The ONE who formed the stars

And who gave life to man

You set the world in motion

Created sky and ocean

And here I'll stand beloved

And called by name

Be praised

Listen to creation

Lifting up YOUR Name

Be praised

All praises to the ONE

From whom it all began

The ONE who gave Himself

To save me sinful man

You scorned the shame of the cross

My sin my blame is now gone

And here I stand

Beloved and called by name

All praises to the ONE

From whom it all began

The ONE who conquerd death

And who will come again

The nations will behold YOU

As everything becomes new

And there I'll stand

Beloved and called by name

Be praised

Be praised

Listen to Your people

Lifting up Your Name

Be praised

Dank U wel Heer,

voor Uw genade elke dag opnieuw.

amen